İŞTE O SAF VE TEMİZ ZAMANIMIZ, ÇOCUKLUĞUMUZ..

Aslında hepimizin masumuz, doğduğumuz da. Çocukluk halleri en temiz, en saf hallerimiz şu dünya üzerinde.  Nasıl temizse dünya ilk yaratıldığında, hayata başlangıcımızda o kadar temiz.. 

Ve sonra ne oluyor da kirleniyor birçoğumuzun düşünceleri. Neden iyilikler bu kadar uzak kalıyor. Neden karşılık bekleyerek davranışlarımızı şekillendirmeye başlıyoruz. İyilik yapıp karşılık bulamadığımız da 'enayi' gözüyle bakıyoruz bir çoğumuz..  Ve bencillikler, kibirlenmeler, gururlanmalar.. Neden mal, mülk yarışının
yanında iyilik zincirleri oluşturmuyoruz karşılık beklemeden..  Yıllarca süren eğitimler hem aileden hem öğretmen den..  Ve sonunda uçup giden o samimiyet, içtenlik, iyimserlik.. Yerine gelen bencillik, kibir ve kötülük.. Hep güzel olsun istiyoruz " hayat ", ama hiçbirimiz başlamıyoruz bir yerlerden, yada önce kendimizden..

Biz yetiştiriyoruz çocukları, hep istediğimiz gibi olsun istiyoruz. Örnek olmak yerine tavsiye ve öğüt veriyoruz.. Ve bilmiyoruz ki aslında çocuklar istediğimiz gibi değil, yetiştirdiğimiz gibi olurlar. Verdiğimiz öğütlerden çok, yaptıklarımızı örnek alırlar.. Biz saf ve temiz olmayı başarabilirsek, onlar da öyle kalırlar..

İşte  şuradaki çocuk,
Almış güneşi evine götürüyor.
Avuç avuç ceplerinde yıldızlar,
Her biri ay kadar... 

İşte şuradaki çocuk,
Binmiş sırtına Anka Kuşu'nun,
Keyfine bakın şunun...
Haykırıyor dünyaya
Sevincini çocuk olmanın... 

Yazar : BÜLENT ÖZCAN